w sprawie rozliczenia różnic zużycia wody wynikających ze wskazania licznika głównego i sumy wskazań liczników indywidualnych w budynkach wielomieszkaniowych

Pobierz załącznik

Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858, ze zm.) ilość wody dostarczanej do nieruchomości ustala się na podstawie wskazania wodomierza głównego, a w przypadku jego braku – w oparciu o przeciętne normy zużycia wody określone w rozporządzeniu ministra infrastruktury z dnia 14 stycznia 2002 r. w sprawie określenia przeciętnych norm zużycia wody (Dz. U. Nr 8, poz. 70), a zatem miejscem wykonania umowy o dostawę wody jest zawór za wodomierzem głównym w budynku i tylko do tego miejsca przedsiębiorstwo wodociągowe może odpowiadać za dostawę wody w wymaganej ilości, pod odpowiednim ciśnieniem oraz należytej jakości.

Pomiar ilości dostarczonej zimnej wody zawsze odbywał się za pomocą wodomierza głównego, instalowanego na każdym połączeniu (przyłączu) instalacji z siecią wodociągową. Naturalną konsekwencją takiego praktykowanego od lat sposobu opomiarowania instalacji jest rozliczanie należności za wodę według wskazań z tych wodomierzy. Przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne nie ponosi bowiem odpowiedzialności za stan techniczny instalacji, wybór wodomierzy lokalowych, ich legalizację i wybór sposobu rozliczania za wodę.

Przy rozliczaniu zużycia wody wykazanego przez wodomierz główny na odbiorców posiadających opomiarowane zużycie w lokalach okazuje się prawie zawsze, że wskazania wodomierza głównego są wyższe niż suma wskazań wodomierzy indywidualnych.

Przyczyną powstawania tej różnicy są dopuszczalne przepisami błędy przyrządów pomiarowych, wybór ich rodzaju, nierejestrowane przecieki, brak jednoczesności dokonywania odczytów, zły stan techniczny instalacji w budynku.

Mieszkańcy budynków wielolokalowych zawsze, również przed wejściem w życie przedmiotowej ustawy, płacili za wodę dostarczaną do budynku według wskazań wodomierza głównego, a więc ponosili koszty związane ze stratami wody z powodu nieszczelności instalacji. To skorzystanie z uprawnień właściciela/zarządcy do opomiarowania lokali zwróciło powszechną uwagę na występowanie różnicy pomiędzy wskazaniami wodomierza głównego a sumą wskazań wodomierzy indywidualnych.

Z tych powodów w 2005 r. znowelizowano ustawę o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, wprowadzając ustawowy obowiązek rozliczania ww. różnicy.

W myśl art. 26 ust. 2 ustawy, jeżeli odbiorcą usług jest wyłącznie właściciel lub zarządca budynku wielolokalowego lub budynków wielolokalowych, jest on obowiązany do rozliczenia kosztów tych usług. Suma obciążeń za wodę lub ścieki nie może być wyższa od kosztów ponoszonych przez właściciela lub zarządcę na rzecz przedsiębiorstwa wodno-kanalizacyjnego. Zgodnie z art. 26 ust. 3 właściciel lub zarządca budynku wielolokalowego dokonuje wyboru metody rozliczania różnicy wskazań wodomierza głównego i sumy wskazań wodomierzy zainstalowanych w lokalach.

Rozliczenie zużycia wody na poszczególne lokale w budynku winno następować w oparciu o przyjęty i przekazany do wiadomości użytkownikom lokali regulamin rozliczeń dostarczonej do lokali wody. W regulaminie tym winien być również określony sposób rozliczenia różnicy wskazań pomiędzy wodomierzem głównym a sumą wskazań wodomierzy lokalowych.

Należy jednak zauważyć, iż zasadnicze znaczenie dla rozliczenia dostarczonej do budynku wody ma zachowanie jednolitości sposobu opomiarowania, tj. wyposażenie wszystkich lokali w wodomierze indywidualne.

Reasumując, przedstawione powyżej regulacje w sposób jednoznaczny określają obowiązki zarządcy względem użytkowników lokali w zakresie rozliczeń dostarczonej do budynku wody. Ministerstwo regulacje te uważa za wystarczające i w należyty sposób chroniące interesy odbiorców wody. Natomiast zastrzeżenia użytkowników lokali względem dokonanych przez zarządcę rozliczeń wody rozstrzygane mogą być wyłącznie na drodze sądowej.

Odnośnie do kwestii podpisywania indywidualnych umów z dostawcami wody należy wyjaśnić, że w większości przypadków nie występuje potrzeba ˝zmuszania˝ zarządcy czy właściciela do złożenia wniosku na podstawie art. 6 ust. 6 omawianej ustawy, bowiem rozliczanie przez nich należności z tytułu dostawy wody wiąże się ze znacznymi obciążeniami i trudnościami. Stąd też przejście na indywidualne umowy jest dla nich korzystne. W opinii ministerstwa problem stanowi raczej spełnienie warunków, o których mowa w art. 6 ust. 6, i uzyskanie potwierdzenia ze strony dostawcy wody, który bardzo często kwestionuje ich wypełnienie.

Dodać należy, że w przypadku rzeczywistego uchylania się od możliwości złożenia wniosku przez zarządcę licencjonowanego można skierować wniosek do Ministerstwa Infrastruktury, jako organu sprawującego nadzór nad działalnością zawodową w dziedzinie gospodarowania nieruchomościami, o wszczęcie wobec zarządcy nieruchomości postępowania z tytułu odpowiedzialności zawodowej.

Odnosząc się do kwestii dokonywania rozliczeń za wodę wyłącznie w oparciu o wskazania wodomierzy rejestrujących zużycie w lokalach, informuję, że ministerstwo rozważa możliwość wprowadzenia zmian w tym zakresie, jednakże proponowane rozwiązanie dotyczyłoby wyłącznie tych budynków, w których wodomierze rejestrujące zbiorcze zużycie wody przez odbiorcę instalowane byłyby przez przedsiębiorstwo wodno-kanalizacyjne poza lokalem. Montaż tej samej klasy wodomierzy zainstalowanych zgodnie z obowiązującymi normami, o wspólnym terminie legalizacji, dostępnych zawsze dla dostawcy usług, minimalizuje w znacznym stopniu różnicę wskazań wodomierza głównego i sumy wskazań wodomierzy lokalowych i po spełnieniu tych warunków, zdaniem ministerstwa, dopuszczalna byłaby zmiana sposobu rozliczeń.

Ponadto informuję, że kwestia odpowiedzialności zarządcy lub właściciela budynku wielolokalowego za utrzymanie budynku w należytym stanie technicznym, a więc także w zakresie dotyczącym sprawnego funkcjonowania instalacji wodociągowej, regulowana jest przepisami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016, z późn. zm.) oraz wydanych na jej podstawie aktów wykonawczych.

Art. 61 tejże ustawy stanowi, iż zarządca lub właściciel obiektu budowlanego obowiązany jest utrzymywać i użytkować obiekt w należytym stanie technicznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej. Ponadto w myśl art. 62 ust. 2 Prawa budowlanego obiekty budowlane powinny być w czasie ich użytkowania poddawane przez właściciela lub zarządcę okresowej, co najmniej raz na 5 lat, kontroli polegającej na sprawdzeniu stanu technicznego i przydatności do użytkowania.

W powyższej sprawie należy odwołać się również do przepisów rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 16 sierpnia 1999 r. w sprawie warunków technicznych użytkowania budynków mieszkalnych (Dz. U. Nr 74, poz. 836). Zgodnie z § 32 tegoż rozporządzenia w okresie użytkowania instalacji wodociągowej należy zapewniać m.in. realizację planu jej napraw i wymian oraz robót konserwacyjnych, jak również w razie uzasadnionej potrzeby – kontrolę jej stanu technicznego.

Powyższe regulacje nakładają zatem na zarządcę lub właściciela obiektu budowlanego obowiązek utrzymywania instalacji wodociągowej w należytym stanie technicznym. Wykonanie tegoż następuje nie tylko poprzez dotrzymywania terminów obowiązkowych kontroli, o których mowa na wstępie, lecz także doraźnie, w razie uzasadnionej potrzeby.

Trzeba także zauważyć, iż na wielkość odczytów zużycia wody w poszczególnych lokalach ma również wpływ praca wodomierzy lokalowych. Stąd § 33 ust. 1. ww. rozporządzenia nakłada na właściciela tych urządzeń obowiązek zapewnienia okresowej ich legalizacji. Okresy ważności cechy legalizacyjnej określają odrębne przepisy (§ 33 ust. 2).

Biorąc powyższe pod uwagę, w związku z pytaniami pani poseł informuję, że:

1) rozważana jest możliwość wprowadzenia rozliczeń za usługi wodno-kanalizacyjne wyłącznie na podstawie wskazań wodomierzy lokalowych, rejestrujących zbiorcze zużycie wody przez odbiorcę, zainstalowanych poza lokalem;

2) zdaniem ministerstwa obowiązujące przepisy gwarantują egzekwowanie od właściciela utrzymania właściwego stanu instalacji wodno-kanalizacyjnej;

3) roszczenia użytkowników lokali z tytułu opłat za wodę i ścieki mogą być skutecznie rozstrzygane wyłącznie na drodze sądowej;

4) zdaniem ministerstwa nie ma potrzeby ustawowego określania sposobu rozliczania różnicy wskazań wodomierza głównego i sumy wskazań wodomierzy lokalowych.